#sultanate of rum

[baebeylik]

[burgerking-offical]

i just had another dream where the sultanate of Rûm took over Rome and all the characters from bfdi were living there and so they created a bunch of dogs to distract people from playing football

[impales]

@fragilestorm 💬 spill about altandol now

ALTANDÖL KHATUN the first daughter of the eldest son of the khan and his sixth child. her brother — shiban khan and herself become part of a hostageship treaty between the rapidly expanding great mongol empire and the kingdoms of medieval europe.

TAGLIST ❤️ @kingsroad @hiddenqveendom @emilykaldwen (ask to be added!)

[appleebees]

academic papers have taken me places I wouldn't go with a gun

[artifacts-and-arthropods]

Stone Turtle of Karakorum, Mongolia, c. 1235-1260 CE: this statue is one of the only surviving features of Karakorum, which was once the capital city of the Mongol Empire

The statue is decorated with a ceremonial scarf known as a khadag (or khata), which is part of a Buddhist custom that is also found in Tibet, Nepal, and Bhutan. The scarves are often left atop shrines and sacred artifacts as a way to express respect and/or reverence. In Mongolia, this tradition also contains elements of Tengrism/shamanism.

The city of Karakorum was originally established by Genghis Khan in 1220 CE, when it was used as a base for the Mongol invasion of China. It then became the capital of the Mongol Empire in 1235 CE, and quickly developed into a thriving center for trade/cultural exchange between the Eastern and Western worlds.

The city attracted merchants of many different nationalities and faiths, and Medieval sources note that the city displayed an unusual degree of diversity and religious tolerance. It contained 12 different temples devoted to pagan and/or shamanistic traditions, two mosques, one church, and at least one Buddhist temple.

As this article explains:

The city might have been compact, but it was cosmopolitan, with residents including Mongols, Steppe tribes, Han Chinese, Persians, Armenians, and captives from Europe who included a master goldsmith from Paris named William Buchier, a woman from Metz, one Paquette, and an Englishman known only as Basil. There were, too, scribes and translators from diverse Asian nations to work in the bureaucracy, and official representatives from various foreign courts such as the Sultanates of Rum and India.

This diversity was reflected in the various religions practised there and, in time, the construction of many fine stone buildings by followers of Taoism, Buddhism, Islam, and Christianity.

The prosperous days of Karakorum were very short-lived, however. The Mongol capital was moved to Xanadu in 1263, and then to Khanbaliq (modern-day Beijing) in 1267, under the leadership of Kublai Khan; Karakorum lost most of its power, authority, and leadership in the process. Without the resources and support that it had previously received from the leaders of the Mongol Empire, the city was left in a very vulnerable position. The residents of Karakorum began leaving the site in large numbers, until the city had eventually become almost entirely abandoned.

There were a few scattered attempts to revive the city in the years that followed, but any hope of restoring Karakorum to its former glory was then finally shattered in 1380, when the entire city was razed to the ground by Ming Dynasty troops.

The Erdene Zuu Monastery was later built near the site where Karakorum once stood, and pieces of the ruins were taken to be used as building materials during the construction of the monastery. The Erdene Zuu Monastery is also believed to be the oldest surviving Buddhist monastery in Mongolia.

There is very little left of the ruined city today, and this statue is one of the few remaining features that can still be seen at the site. It originally formed the base of an inscribed stele, but the pillar section was somehow lost/destroyed, leaving nothing but the base (which may be a depiction of the mythological dragon-turtle, Bixi, from Chinese mythology).

This statue and the site in general always kinda remind me of the Ozymandias poem (the version by Horace Smith, not the one by Percy Bysshe Shelley):

In Egypt's sandy silence, all alone,

stands a gigantic leg

which far off throws the only shadow

that the desert knows.

"I am great OZYMANDIAS," saith the stone,

"the King of Kings; this mighty city shows

the wonders of my hand."

The city's gone —

naught but the leg remaining

to disclose the site

of this forgotten Babylon.

We wonder —

and some Hunter may express wonder like ours,

when thro' the wilderness where London stood,

holding the wolf in chace,

he meets some fragment huge

and stops to guess

what powerful but unrecorded race

once dwelt in that annihilated place

Sources & More Info:

University of Washington: Karakorum, Capital of the Mongol Empire

Encyclopedia Britannica: Entry for Karakorum

World History: Karakorum

[whencyclopedia]

This map illustrates the rise and growth of the Seljuk Sultanate of Rum (the name "Rûm" was a synonym for the medieval Eastern Roman Empire and its people, a usage that continues in modern Turkish. It originates from the Aramaic and Parthian terms for Rome passed down through the Greek Ῥωμαῖοι" Romaioi") – a culturally Turco-Persian Sunni Muslim state established over conquered Byzantine territories...

[laurensgraham]

"My throne of solitude, my everything, my beloved, my shining moon, My friend, my privacy, my everything, my shah all those who are beautiful, my sultan, My life, my existence, my lifetime, my wine of youth, my heaven, My spring, my joy, my day, my beloved, my laughing rose. My delight, my wine, my tavern, my lamp, my light, my candle, My orange and pomegranate and sour orange, my candle of night, My plant, my sugar, my treasure, my delicate in world, My saint, my Joseph, my everything, my Khan of my heart´s Egypt. My Istanbul, My Karaman, my land of Rum, My Bedehşan, my Kıpchak, my Bagdad, my Horosan, My woman of the beautiful hair, my love of the slanted brow, my love of eyes full of mischief, My blood is on your hands if I die, have mercy oh my non-Muslim, I am a flatterer at your door, I always praise you, Though my heart is full of sorrow, and my eye full of tears, I am Muhibbi and I am happy."

[mamadkhalik]

Yang Membuat Hidup

Apa yang membuat peradaban hidup? jawabanya adalah Iman.

Kita memahami bahwa Islam itu pasang surut di setiap zamanya. Ketika Islam meredup di suatu tempat, Allah memunculkan suatu kaum untuk menyalakan api dakwah kembali di tempat lain.

Ingatkah kau dengan korupnya Bani Umayyah? dengan kezaliman pemimpin-pemimpin itu, Allah menghadirkan kembali Khalifah yang shaleh dan peduli akan masyarakatnya, Beliau adalah Umar bin Abdul Azis Sang Khulafaurrasyidin ke-5.

Ketika Bani Umayah mulai lalai, munculah Bani Abbasiyah dengan kegemilangn ilmu pengetahuanya. Ketika Abbasiyah sedang lemah karena cinta dunia, munculah Turki Seljuk yang gagah berani dari Asia Tengah untuk menyelamatkan Izzah kaum Muslimin.

Beberapa masa setelahnya, Turki Seljuk dilanda perpecahan, munculah dinasti Zankiyah dilanjutkan dengan Ayyubiyah yang memiliki cita-cita untuk membebaskan Al-Quds kembali.

Bersama dengan itu, Ayyubiyah mulai dilanda perpecahan internal, Turki Rum Seljuk mengambil peran dengan melindungi kaum Muslimin dari arah barat. Kilic Arslan dan Aleadin Keykubad menjadi momok bagi Pasukan Salib yang melewati Anatolia agar tidak terlalu jauh masuk ke bumi Syam.

Di belahan bumi lain, pelarian Bani Umayah, Abdurrahman Ad-Dakhil terpilih menjadi pemimpin Andalusia dan mengembalikan persatuan Umat Islam di sana. Naik turunya peradaban, Andalusia mulai lemah sampai akhirnya muncul Panglima yang bukan dari keturunan dinasti mengambil kepemimpinan, Muhammad bin Abi Amir Al-Mansur atau yang dikenal Alamanzor menyelamatkan muka umat Islam atas serangan Kerajaan Kristen Utara.

Andalusia pecah kembali menjadi kerajaan kecil sampai lemah, akhirnya ditaklukan kembali oleh Bani Murabithun, dilanjutkan Bani Muwahiddun yang menegakan kembali nilai-nilai Islam

Kembali ke Anatolia, Turki Rum Seljuk mulai lemah dengan kedatangan Mongol dan perpecahan suku Turki. Munculah Suku Kayi dengan Suleyman Shah, dilanjutkan Ertugrul Ghazi, lalu besarkan oleh Osman Ghazi yang dikemudian hari membentuk Kesultanan Turki Usmani sampai menaklulan Konstantinopel.

Di Tanah Jawi Nusantara, Malaka di gempur habisan-habisan oleh portugis. Mereka hendak mengobarkan perang Salib atas dasar dendam di Andalusia. Dari Malaka perlawanan berpindah dari Barus, Aceh, Pasai, dan sekitarnya.

Di Jawa, gema jihad terdengar ke telinga Mataram Islam hingga memberangkatkan pasukan untuk menyerang Malaka dan Sunda Kelapa. Bersama koalisi Mataram, Cirebon, dan Banten, Sunda Kelapa ditaklukan yang kemudian hari menjadi Jayakarta.

Berpindah ke tempat lain, ertempuran berkobar di Jazirah Al-Mulk (Maluku). Kaum kafir yang menyebarkan fitnah di jawa dari Mataram Islam ke Giri Kedaton, mulai mengadu domba umat Muslim di Ternate Tidore. Sampai masa kelicikan portugi membunuh Ayah dari Sultan Baabulah, yang akhirnya Sang Sultan mengobarkan Jihad seluruh Maluku, menghancurkan Portugis ke akar-akarnya.

Pertempuran beralih ke Mataram Islam kembali ketika fitnah sudah merajalela. Pertempuran di pimpin oleh Pangeran Mangkubumi yang mengepung Jenderal De Klerk di Benteng Ungaran sampai mati, kemudian melanjutkan perjuangan dengan mendirikan Kesultanan Yogyakarta Hadiningrat sebagai antitesis dari Kesultanan lain yang memilih tunduk kepada Belanda.

Setelah itu, cucunya Pangeran Diponegoro melanjutkan estafet perjuangan dengan menyerukan Perang Sabil gabungan Kaum Ulama, Priyayi, Keraton bersatu padu melawan Penjajah.

Jadi, apa rahasia dari perjuangan setiap zaman itu? apa yang membuatnya perjuangan hidup dari satu tempat ke tempat lain? Jawabanya adalah Iman.

Arsa Coffee Library, 18 Juni 2024

[perge]

kimseyle derdimiz yok bizim tepkimiz çağ açıp çağ kapatan sayısız ülke feth etmiş Avrupa’nın tarihini belirlemiş cihan sultanı Fatih sultan Mehmed’in bile 5 metre karelik mezarlıkta yatarken Ankara’nın göbeğine 2 km alanda Rum tapınağı mimarisiyle inşa edilen mezarlık için üzgünüz, vefatının saatinde Türk kültüründe İslamiyette asla yeri olmayan sirenler kornalar eşliğinde saygı saçmalığı altında gülünç duruma düştüğümüz için üzgünüz, park bahçelerde meydanlarda okul bahçelerinde dağlara tepelere milyonlarca büstünün yapılmasına üzgünüz, ki bu en tehlikeli olanı! putçuluktan korkmalıyız. ve ben şuna inanıyorum Atatürk ne böylesi bir anıt mezar ne de böylesi slogan Atatürkçülüğü isterdi. çağdaşlığa aşık olan bu adam bu bağnazlığa şiddetle karşı çıkardı

[mariacallous]

If you did a culinary DNA search on baba au rhum, you’d find that this fancy French cake’s ancestral line has the same humble roots as the homey babka. 

It all started with the inspired tinkering of an exiled Polish king. No one knows exactly what happened, of course, but it seems that Stanislaus I, twice deposed in 18th-century Poland, moved to his country estate in France, where he loved to cook and held court in the chateau kitchen. There, he baked a gugelhopf, a yeast cake invented by Viennese bakers to celebrate the victory of the Austrians over the Turks in 1683. Gugelhopf is rich and regal-looking. It’s usually baked in a tall, fluted pan called a Turk’s head mold because of its resemblance to an Ottoman sultan’s turban. 

The cake came out too dry, so the ex-king soaked it in wine and decided to call it baba (grandma), because it reminded him of the welcoming confections of everyone’s baba back in the old country. In fact, besides for the shape and some chopped-up dried or candied fruit, gugelhopf and baba are essentially the same. 

As is babka, which is among the most beloved of Jewish comfort foods. But while babas are large cakes and were mostly saved for special occasions such as Easter, babkas, though similarly egg-rich and yeasty, were smaller and regularly baked by Jewish balaboostas. Babka means “little grandma,” and in most Eastern European Jewish households, they were not only smaller but plainer, too, as dried fruit, raisins, and spices were costly. Babkas were more like little loaf-pan versions of Stanislaus’ gugelhopf. 

The ex-king was so pleased with his invention that he served it in dramatic fashion to his guests at a party one night. He poured some alcohol over his gugelhopf, set it aflame, and carried it into the dark ballroom, thrilling the crowd. He called the cake Ali Baba — a play on the word baba, but also a tribute to a character in The Thousand and One Nights. 

The story and recipe might have ended there, except that the Stanislaus’ daughter eventually married French king Louis XV and gave the recipe to Nicolas Stohrer, her pastry chef, who revised it to include raisins, candied fruit, and a soak with rum. And thus, baba au rhum was invented. 

Over the years, baba au rhum and babka went on to produce more progeny. Parisian pastry chefs, reluctant to be outdone by a Polish pretender, created several versions, changing spices, shapes, and alcohol soaks. More than a century later, when baba au rhum had already become a classic, a pastry chef named Auguste Julien decided to bake baba in a plain ring mold and substituted kirschwasser (German cherry brandy) for the rum. He glazed the cake with melted apricot preserves and served it with a mound of whipped cream in the center. The cake, named savarin to honor Jean-Anthelme Brillat-Savarin, French author of The Physiology of Taste, is considered one of the most elegant pastries ever created.

And the homey babka? Less stylish to be sure, but most beloved by Jews and non-Jews alike, and reinvented with ever-more variations. For most babka-lovers, the basic question is: cinnamon or chocolate? But these days there are recipes galore and this “grandma loaf” is stuffed with chocolate, nuts, marzipan, fresh and dried fruit, preserves, and sprinkled with streusel in top. 

And so the baba, a simple old recipe, stands proud today, centuries on. We take pleasure in the numerous varieties that have sprung from it — fancy offerings in elegant pastry shops, humble cakes from neighborhood bakeries, and fragrant loaves baked in our own ovens. Because a great recipe will always stand the test of time.

[vahvah]

It's actually funny that people think of Turkey as some kind of ancient nation, when in fact it is one of the youngest in the Middle East.

Let me explain. National concepts are very fluid, and when we talk about personifications, we can never say exactly when one begins and another ends. Language, culture, statehood, form of government, ethnic composition, racial composition, religion - there are many factors that determine a nation. And, if we are talking about personifications, then each case must be examined separately.

The Republic of Turkey is the direct heir of the Ottoman Empire (just as the USSR is the heir of the Russian Empire), and the Ottoman Empire is more or less the direct heir of the Seljuk Empire, in particular its fragment into Anatolia, known as the Iconian/Rum Sultanate. Further continuity of the Seljuk tribe is based on the turkic tribes of Central Asia in the early Middle Ages.

Taking the personifications of Turkey, can we identify it with the Ottoman Empire? Something like that, although this identity is not absolute - because the language, for example, has undergone a colossal change, just like national identity, starting at least from the era of Ataturk. In fact, there are as many reasons to separate them as there are to separate modern Greece and the Byzantine Empire.

But is it acceptable to equate the Ottoman Empire with the Seljuk Empire? Absolutely not. I will not start talking about the fact that the turkish culture was born in Anatolia from a mixture, and did not simply migrate from Central Asia, although this is true. I'll just say: other oguz peoples exist. Azerbaijan originates from the Seljuk Empire, although it also developed from a mixture of local (caucasian), iranian, arabic and turkic elements. Turkmenistan exists. They must be older than Turkey/Ottoman Empire. I would compare this situation with the eastern slavs - you can’t reduce ancient Rus' only to Russia or Ukraine, right?

As for the absolutely ridiculous attempt to extend the life of the personification of Turkey up to the Turkic Khaganate… Bros, other turkic peoples exist. And many of them are truly descendants of the ancient turkic tribes. You might as well call Romania a direct continuation of the Roman Empire.

If suddenly citizens of Turkey are reading me: I am not taking away your ancient history, be calm, but face the truth - the short, yellow-skinned siberian mongoloids who profess shamanism are clearly not your direct biological ancestors… for the most part. Absolutely bigger. By heaven, I saw with my own eyes what the turks look like.

As we found out, the personification of Turkey cannot appear before the 11th/12th centuries AD. And the rest… well, I don't even know. The age of the countries of the arabic world should be based on at least the islamic conquest, but in reality, in Syria and Iraq, arabic states appeared in antiquity. The immediate neighbors of Turkey, Georgia and Armenia, literally frozen in time mastodons of the Achaemenid era. Bulgaria is the oldest slavic country, dating back to the early Middle Ages. In fact, all the Balkan countries go back to the same time period - the time of the settlement of the slavs in these lands, with the exception of the albanians, romanians and greeks (who represent pre-slavic, i.e., even more ancient population).

I think you understand where I'm going with this, right? So… it's funny, yeah.

[1-yolcu]

TARİHİ TEKERRÜR MÜ !

I. Abdülhamit Han gitmeden bu ülke düzelmez” diyen; Şeyh, Din alimi, Ateist, Mason, Ermeni ve Rum çeteciler hep beraber “İttifak ‘’ettiler, birleştiler. ― Abdülhamit gitti …

9 sene sonra koca imparatorluk ta gitti. ― Erdoğan da gider … Gider ama neler neler daha gider hiç düşündün mü?

― Bugün Erdoğan karşısındaki cepheye bakmak yeterli … ― Şu anki muhalefet profili aynen o zamanki muhalefet korosunu aratmayacak şekilde adeta dizayn edilmiş gibi … ― Dindarından dinsizine, Yahudisinden Ermenisine, Vatanseverinden hainine varıncaya kadar her kafadan sesin olduğu o zamanki muhalefet korosu; Sırf şahsi öfkesi, Nefreti, Kıskançlığı veya basiretsizliği yüzünden koca imparatorluğu param parça etti gitti ..! Aynen bu gün kü muhalefetin oluşması gibi … Ne acı değil mi?

― Şimdi; Bu gün kü muhalefet gürühunun,

“Abdülhamid gitsin de ne olursa olsun” Örneğinde olduğu gibi; “Erdoğan gitsin de ne olursa olsun” Moduna girmiş olmalarına “Tesadüf” mü yoksa “Tekerrür” mü dersiniz? ― Dini terminolojide tesadüf diye bir şey olmayacağına göre; “… hiç ibret alınsaydı tarih tekerrür mü ederdi” Demek gibi dini ve vicdani bir sorumluluğumuz vardır. ― Bir gariplik var sanki … Sanki 100 yıllık tiyatro yeniden sahnede … Evet Erdoğan’da gider … Ya sonra ..! ― II. Abdulhamid’in son zamanlarında karşısında yer almış olan; Elmalılı Hamdi YAZIR, Filozof Rıza Tevfik vb. Kişilerin pişmanlığını yaşayarak aynı delikten iki defa ısırılan müslüman misali tarihin tekerrür etmesini hangi mü’min talep edebilir ki ..? İstemezsiniz elbet … ― 19 Temmuz 1909’da Ayasofya meydanında o zamanki Volkan Gazetesinin başyazarı Derviş Vahdeti, Mithat Paşa ile karşılaşır ve sorar; “Paşam! İstediğiniz oldu. Abdülhamid gitti. Şu an projeniz nedir, Neler yapmayı düşünüyorsunuz?” Alınan cevap oldukça ilginçtir. “Biz sadece Abdülhamid’i yıkmaya odaklanmıştık!.” der…

― Vicdan Azabının Ağırlığı; Sultan Hamid hakkında malûm fetvayı hazırlayanlar içinde bulunan, Tefsir sahibi Elmalılı Hamdi YAZIR şöyle der; ”Hayatımda bu kadar ağır bir vicdan azabı çekmedim. Başıma ne geldiyse bunun manevî sillesidir. Gençlik saikasıyla bir iştir işledim ..! Allah beni affetsin!”

Düşünüyorum. ― İstiklal Marşı gibi bir duygular manzumesini yazacak kadar vatan sevgisi yüksek olan reformist Mehmet Akif’in, son Şeyhülislam’lardan Mustafa Sabri gibi Ehl-i sünnet bir alimin, Sultan Abdülhamit’in düşmanlarıyla beraber hareket ederek sebeb oldukları sonucu düşünüyorum. ― O koca Sultan’ın hal edilmesiyle beraber koskoca Osmanlı mülkünün her tarafında kan ve göz yaşı, zulümler, tecavüzler aldı başını gitti. ― Yemen, Balkan ve sonunda Cihan Harbiyle koskoca imparatorluk parçalandı ve milyonlarca insanlarımız yerlerinden oldu, bir kısım açlıktan ve yokluktan yollarda kırıldı, çoğunu da o diyarlarda bıraktık. ― Sadece Çanakkale’nin faturası 270 bin vatan evladıdır.

Onun gibi nicesini yaşadık 10 yıla kalmadan.

― Ben de Mehmet Akif’, Babanzade, Hasan Basri Çantay, Elmalı’lı Hamdi, İskilipli Atıf, Ömer Rıza Doğrul, Mustafa Sabri’lerin… ― İttihat ve Terakki ateist, deist aptalları ve hainleriyle beraber, Abdülhamit’i yıkmaya yardımcı olanlar gibi, Erdoğan’ı yıkan şer cephesine hizmet etmek istemiyorum. ― 100 yıl sonra bu ülke tarihi yazılırken benim de Erdoğan’ı yıkanlarla beraber olup; ― ABD, İngiliz ve Alman politikalarına hizmet etti, denilmesini istemiyorum. ― 100 yıl önce Sandanski’ydi. Bugün Murat Karayılan. ― 100 yıl önce İttihat ve Terakkiydi. Bugün CHP. ― 100 yıl önce Hürriyet ve İtilaf Partisiydi bugün Saadet. ― Kusura bakmayın 100 yıl sonra aynı hatayı işleyenlerden olmayacağım. ― Ben yanlışlarını söyleyeceğim, kusurlarını yazacağım ama, Erdoğan’ı indiren şer cephesiyle beraber olmayacağım..

Başkan Erdoğanla yola devam. Allah c.c onu ve samimi arkadaşlarını muvaffak etsin. Rabbimiz her türlü beladan kazadan korusun kollasın esirgesin. 

[his-heart-hymns]

18, 22, 98, 89

18. ideal weather?

Winters with soft sunshine

Heavy Rainfall(harmless)

22. role model?

Allama Iqbal

Qaisar-e-Rum/Sultan Mehmed (He knew six languages, was tolerant of all religions, sponsored many art and science projects during his reign,brought economic and political stability,loved and wrote poetry and most importantly he was the man prophesied by Prophet Muhammad.)

89. who would you put before everyone else?

Totally depends on how much they love me.(Matlabi hu na mai😅)

98. favorite historical era?

Prophet Muhammad's and first four rightly guided caliph's era.

Ashoka the great's Era.

Ottoman empire at its highest peak(sultan mehmed's and gunpowder empires era when middle east was peaceful😔)

[howtomuslim]

Palaces and Forts: Islamic Architectural Heritage

Amidst the mosaic of Islamic architectural marvels, palaces and forts stand as testament to a rich heritage that fuses grandeur with functionality, artistry with strategic design.

Alhambra: Jewel of Islamic Architecture

The Alhambra in Granada, Spain, emerges as an epitome of Islamic architectural excellence. Its intricate geometric patterns, serene courtyards, and stunning use of water elements echo the Quranic verse (Surah Ar-Rum 30:22) that speaks of the signs in nature and beauty.

And one of His signs is the creation of the heavens and the earth, and the diversity of your languages and colours. Surely in this are signs for those of ˹sound˺ knowledge. [Quran 30:22]

Top Islamic Palaces and Forts

Islamic palaces and forts span across regions, showcasing diversity in design and purpose. The Topkapi Palace in Istanbul, Turkey, once the residence of Ottoman sultans, dazzles with its opulent chambers and lush gardens. Its architectural elegance reflects the Hadith that emphasizes excellence in craftsmanship: 

“Allah loves that when anyone of you does a job, he does it in the best manner” (Sahih Muslim 2155).

These structures, steeped in history and legacy, not only stand as architectural wonders but also carry narratives of civilizations, cultural exchanges, and the sophistication of Islamic artistry.

Islamic palaces and forts stand as living testaments to the grandeur of a bygone era, captivating the hearts and minds of both Muslims and non-Muslims, inviting all to appreciate the legacy of Islamic architectural heritage.

To learn more about Islam visit our website: howtomuslim.org

[lisztomaniacpianist]

Türk Müziği

Bugün benim uzun zamandır ilgimi çeken ve çokça araştırma yaptığım (lakin yine de araştırmalarıma devam edeceğim) bir konu üzerine uzun bir yazı yazmak istiyorum. Türk musikisi, Türk beşleri ve Atatürk'ün müzik inkilabı hakkındaki yazımda bildiklerimi ve araştırmalarım sonucunda öğrendiklerimi sizlere aktarmak istiyorum.

Cumhuriyetimizin kuruluşundan sonra Mustafa Kemal Atatürk'ün üzerinde çalışmalar yaptığı ilk inkilaplardan biri müzik inkilabıdır. Türk musikisi nedir? Osmanlı İmparatorluğu'ndan kalan Alaturka müziğimiz bizim Türk kimliğimizi temsil ediyor mudur? gibi soruları sormuş ve bu konu üzerine Ziya Gökalp ile aynı kanılara varmıştır. Ziya Gökalp'in ''Türkçülüğün Esasları'' adlı kitabına bakarsak (bkz: https://kdm.anadolu.edu.tr/TurkKlasikleri/Turkculugun_Esaslari.pdf sayfa: 143-145), yazar bu konu hakkında: Osmanlı (Alaturka) müziği Farabi'nin Arapçaya çevirdiği Bizans kaynaklarından gelmiştir diyor ve ben de bu müziğin halkımıza inmemiş, saray müziği olduğunu ve notasyonu yapılmış bir müzik olduğunu eklemek istiyorum. Gerçek Türk müziği halkımızda o dönem çalınan ve kaleme alınmamış olan müziktir. Bizans'tan Osmanlı İmparatorluğu'na gelen müziğimize gelirsek. Malumunuz üzere İstanbul'un fethinden (1453) sonra Bizans İmparatorluğu yıkılmıştır, ancak orada yaşayan halk öldürülmemiş ve 2. Mehmed (yani Fatih Sultan Mehmed) tarafından fethedilen topraklarda yaşamaya devam etmiştir (silah kullanmamaları ve ata binmemeleri şartıyla). Bu da bize bu tezi verir: Osmanlı topraklarında yaşayan Yunanlılar veya (Doğu) Romalılar (bazı yazılarda Rum diye adlandırılır ancak bu adlandırma gözüme kompleks gelmiştir, o yüzden buna değinmiyorum) kendi kültürlerine, dinlerine göre yaşamaya devam etmişlerdir ve elbet bu bizim kültürümüze de yansımıştır. Şuraya Bizans müziğinin çalma listesini ekliyorum ki yukarıda dediklerimi müziği dinlerken düşünesiniz: https://www.youtube.com/watch?v=Da9FeNoFIm0&list=PLSu39ApUwHUb99RW0hsyoDHH-kootWumV

(yalnız kendinizi sıkı tutun, bir büyük açmayın ahaha)

Ciddiyete geri dönersek. Bizans İmparatorluğu, yani Doğu Roma da aynı şekilde Arap kültüründen etkilenmiştir. Demem o ki Osmanlı müziği Bizans ile Arap (İran) müziği ilişkisi içinde doğmuş müziktir. O yüzden birbirine benzerler. (Konu dışı ama aynı bizim Türk mutfağımızda olan sarma yemeğinin ermenilerde, gürcülerde ve diğer milletlerde olup, benzerliklerinin olması gibi, tabii onlar bu yemeğe dolma derler).

Şimdi Tanzimat dönemine gelelim (1839-1876). Bu dönemde hüküm sürmüş olan padişahlarımız (Sultan Abdülmecid ve Sultan Abdülaziz) 2. Mahmud'un (Sultan Abdülmecid'in babası) müzik konusundaki reformlarını devam ettiriyorlar ve Avrupa'dan (özellikle Fransa ve İtalya'dan) ilham alıp, onların müziğine benzer müzik yapılması adına reformlar getiriyorlar, oradaki sanatçıları kendi topraklarına davet ediyorlardı. Tabii bu müzik 2. Mahmud döneminde (1808-1839, yani Tanzimat döneminden önce) başlayan ordu müziğidir, zira 19. yüzyılda Osmanlı İmparatorluğu'nun ordusunun güçlenmesine ihtiyaç duyuluyordu (aynı şekilde ordu orkestrasının da, çünkü kanaatimce müzik ne kadar ihtişamlıysa, orduya verdiği motivasyon ve diğer ülkelere saldığı korku da o kadar güçlüdür. Mesela 1917 yıllarında bestelenen Mehter Marşı, 2. Mahmud tarafından kaldırılan, sonrasında Enver Paşa tarafından tekrar kurulan Mehter Takımı'nın marşı) bu nedenle Osmanlı Fransız İhtilali'nden etkilenmiştir ve 2. Mahmud orduyu ve ordu orkestrasını güçlendirmek için Fransız ordu modeline benzeyen bir ordu modeli kurmaya çalışmıştır. Ordu orkestrasına güçlü ve müzik eğitimi almış askerler gelmesi amacı ile Müzika-i Hümayun Mektebi kurulmuştur. Bu mektebin başında da Donizetti Paşa (Giuseppe Donizetti) vardı. Diyeceğim odur ki 2. Mahmud döneminde ve ondan sonra gelen Tanzimat döneminde de Avrupa'dan çokça ilham alınmıştır ve bu müziğe yansımıştır. Tanzimat döneminde İstanbul'da Fransız ve İtalyan tiyatroları açılıp, orada fransız/italyan operaları çalınıyordu, bu tiyatrolardan biri de Naum Tiyatrosu'dur. Aynı zamanda Osmanlı İmparatorluğu'nda yaşayan müzisyenler/besteciler Avrupai tarzda müzik yazmışlardır, mesela Hammamizâde İsmail Dede (Batı'nın Beethoven'ı) gibi besteciler.

Şimdi şu konuya değinmemiz lazım. Batılılaşma ve modernleşme. Bu iki söz arasında büyük bir fark vardır. Batılılaşma, Avrupa'ya benzemektir, modernleşme ise Avrupa'dan örnek almaktır ama kendi kimliğini korumaktır. Tıpkı Mustafa Kemal Atatürk'ün yaptığı çalışmalarda gibi. Burada Osmanlı İmparatorluğu'nu asla ve asla kötülemiyorum, çünkü o dönemde (Tanzimat Döneminde) Osmanlı Avrupa'ya yetişmeye çalışıyordu, bununla birlikte gücünü geri kazanmaya çalışıyordu. Bu yetişme durumu sadece Osmanlı İmparatorlu'nda yoktu o yüzden ben bunu kötü olarak eleştiremem. Zamanında Avrupa da Arap gelişimine yetişmek istemiştir ve onların çalışmalarını öğrenmeye ve kendi seviyesini geliştirmeye çalışmıştır. Atatürk'e dönersek, Cumhuriyet kurulduktan sonra işe koyulan liderimiz, Ziya Gökalp gibi Alaturka müziğinin Türk müziği olmadığını öne sürmüştür. Bu konudaki fikirleri aynıdır. Peki ya bizim asıl Türk müziğimiz nedir? Notasyonu yapılmamış müziktir. Halk arasında çalınan müziktir, köylerde olan müziktir. Bunu o dönemlerde Türk müziği araştırmalarına yardımcı olan Macar besteci Bela Bartok da söyler. Onun söylediklerini kısaca yazarsak: ''Türk müziği çok eşsizdir ve daha işlenmemiştir. Türk bestecileri bu müziği bulmak için köylere gitmelidirler''. Bunun benzerini Türk müzik eğitimi ile ilgili raporlar hazırlayan Alman besteci Paul Hindemith de söyler ve şunu ekler: ''Türk müziği, Avrupai bestecilik teknikleri ile armonize edilmeli ve bir Doğu-Batı sentezi oluşturmalıdır''. Atatürk bu yönde gidebilmek için öncesinde adımlar atmıştı. Bana göre en önemli adımlardan biri yetenekli çocukları yurtdışına devlet yardımı ile göndermek idi. Böylece Türk bestecilerimizden: Ahmet Adnan Saygun, Cemal Reşit Rey, Ulvi Cemal Erkin, Necil Kazım Akses yurtdışına eğitim almaları için gönderildiler (bazısı Viyana'da okudu, bazısı ise Paris'te okudu, o dönemde bile gücünü kaybetmemiş olan iki güçlü bestecilik okullarıdır). Sonrasında ülkemize dönüp çalışmalarına Türkiyemiz’de devam etmişlerdir. O dönemde halkın alışık olmadığı bir müzik sentezini ortaya sunmuşlardır, zira bahsettiğimiz sentez Avrupa modern müziği ile Türk müziği sentezidir. Bana kalırsa çok başarılı bir sentez yapılmıştır, çünkü ben bir müzisyen olarak zaman zaman yurtdışındaki konserlerimde Türk bestecilerimize yer veririm ve insanlar tarafından ne kadar ilgi görüldüğünü fark ederim. Ülkemizin klasik müziği insanı mest eden bir güce sahip olduğunu düşünüyorum ve uluslararası arenada tanıtılması gerektiğini düşünüyorum. Tabii ne yazık ki elime geçen Türk klasik bestecilerinin eserlerinin sayısı az, umarım bir gün repertuarımı genişletebilirim ve ülkemde de aynı şekilde Türk klasik müziği temalı konser yapma fırsatı bulup insanlarımıza bu kudretli müziğimizi tanıtma şansına erişirim. Şimdilik yazıma noktayı koyuyor ve klasik müziğimizi tanıtma amaçlı birkaç Türk bestecimizin eserlerini sizlerle paylaşıyorum.

Buyurun:

[lboogie1906]

Sultan Al-Malik al-Zahir Rukn al-Din Baybars al-Bunduqdari (July 19, 1223 – July 1, 1277) known as Baibars or Baybars and nicknamed Abu al-Futuh was the fourth Mamluk sultan of Egypt and Syria, of Turkic Kipchak origin, in the Bahri dynasty. He was one of the commanders of the Egyptian forces that inflicted a defeat on the Seventh Crusade of King Louis IX of France. He led the vanguard of the Egyptian army at the Battle of Ain Jalut in 1260.

He was a Kipchak thought to be born in the steppe region north of the Black Sea, or Dasht-i Kipchak at the time. He belonged to the Barli tribe. According to a fellow Cuman and eyewitness, Badr al-Din Baysari, the Barli fled the armies of the Mongols, arranging to settle in the Second Bulgarian Empire. They crossed the Black Sea from either Crimea or Alania, where they had arrived in Bulgaria about 1242. Both he, who witnessed his parents being massacred and Baysari were among the captives during the invasion and were sold into slavery in the Sultanate of Rum at the slave market in Sivas. He was sold in Hama to ‘Alā’ al-Dīn Īdīkīn al-Bundu, an Egyptian of high rank, who brought him to Cairo. In 1247, he was arrested and the sultan of Egypt, As-Salih Ayyub, confiscated his English enslaved.

He married a noble lady from Tripoli named Aisha al Bushnatiya, a prominent Arab family. Aisha was a warrior who fought the Crusaders along with her brother Lieutenant Hassan. She met him after he camped in Tripoli during his siege. There are conflicting stories of whether Aisha returned with Baybars to Egypt or was martyred in Tripoli.

One of his wives was the daughter of Amir Sayf ad-Din Nogay at-Tatari. Another wife was the daughter of Amir Sayf ad-Din Giray at-Tatari. Another wife was the daughter of Amir Sayf ad-Din Tammaji. Another wife was Iltutmish Khatun. She was the daughter of Barka Khan a former Khwarazmian amir. Another wife was the daughter of Karmun Agha, a Mongol Amir. He had three sons. He had seven daughters. #africanhistory365 #africanexcellence